Oscypek

Wędzony, zdobiony ser owczy z Podhala o wrzecionowatym kształcie. Zaklęty w nim jest aromat górskich łąk, pastwisk i hal. Być może dlatego smakuje najlepiej w bacówce, pokrojony w plastry lub smażony nad paleniskiem, z nieodzowną konfiturą.

Od 2008 roku posiada europejski znak Chronionej Nazwy Pochodzenia. Co to oznacza? Między innymi to, że oscypka nie wolno bezkarnie podrabiać, a kupujący ma gwarancję, że wyda pieniądze na wyjątkowy produkt wysokiej jakości. Do wyrobu tej podhalańskiej specjalności potrzeba: owiec rasy polskiej górsiej, sprawnych rąk bacy, zadymionej drewnianej bacówki z paleniskiem, juhasów oraz górskiej hali. Oscypek od wieków wyrabia się ręcznie zgodnie z wiedzą przekazywaną przez baców z pokolenia na pokolenie. To ser sezonowy – produkowany od maja do września, kiedy owce dają mleko (czasem dodaje się niewielkiej domieszki mleka krowiego endemicznej rasy krów polskiej czerwonej).

Pierwsze wzmianki o produkcji sera pochodzą z początku XV wieku. Pierwszy spisany przepis pochodzi z 1748 roku. Receptura nie zmieniła się do dziś. W 1886 roku Walery Eljasz, polski malarz i fotograf, popularyzator Tatr i Zakopanego, opisując kojarzone już z rejonem Tatr sery owcze pisał: „Sery są tu tylko owcze, o krowich mało co wiedzą górale. Sprzedaje się ser owczy w Tatrach w gomółkach, zwanych tu oszczypkami (…). Oprócz oszczypków w dolinie Kościeliskiej na hali Pysznej wyrabiają sery owcze w kręgach, zwanych tu bruskami (…), jest to najlepszy gatunek sera owczego tatrzańskiego”.

Źródło: https://culture.pl/pl/dzielo/oscypek
fot. trzyznakismaku.pl